Geachte lezer,

Inmiddels zijn we alweer bijna een jaar bezig met het project thuiszitters en met trots kunnen we toch wel melden dat het echt een succes gaat worden met de gesponsorde ex-thuiszitters. Geen van deze leerlingen haakt nog zo nu en dan af, maar komen met plezier naar Maupertuus, halen eigenlijk hele mooie resultaten en doen mee aan de sociale interacties! Voor het komend jaar zijn we bezig om te kijken wat te doen met deze leerlingen: nog 1 jaar extra of al loslaten? Een pittig probleem.
Een gesprekje met 3 van deze ex-thuiszitters geeft je als team een enorme “booze”, aangezien wij met ons uitgangspunten “leren is leuk, warm bad, juichen om elke positieve ontwikkeling, hoe klein dan ook” ook zo door deze leerlingen worden omschreven.
Het vaak negatieve Hollands vingertje, “niet goed, fout, opnieuw, slordig, ga maar weg, etc” zorgt bij veel van deze leerlingen onvrede, onzekerheid, onveiligheid, faalangst , onrust en verdriet, met als gevolg niet meer naar school willen/durven!
Velen van hen hebben de sfeer van hun oude school als negatief ervaren, onduidelijkheid in afspraken, veel geschreeuw, ruzie, agressie, boze leraren, etc.
Ze voelden zich niet begrepen, er werd weinig les gegeven, veel leraren gingen weg, wisseling van de wacht en ga zo maar door!
Reactie van deze leerlingen op Maupertuus: “Goh , zo kan het gelukkig ook! Ik voel me welkom, ze luisteren naar mij, ik vind het heerlijk om met mijn Psycholoog/orthopedagoog te praten en zaken te bespreken, die niet goed gaan, leuke vrolijke andere leerlingen, gezellige leerkrachten, respect voor hoe ik ben!” Vaak geven onze ex-thuiszitters aan dat het behalen van mooie schoolresultaten hen ook een enorme stimulans geeft en een stuk zelfvertrouwen geeft en de angst om te falen hierdoor vermindert.
Als we het gesprek eigenlijk kort samenvatten, komt het neer op het volgende:

IK BEN WELKOM,
IK VOEL ME VEILIG,
IK WORD GEHOORD,
IK KAN MIJN GEVOELENS KWIJT,
LEREN IS EIGENLIJK HEEL LEUK!”

Thuiszitters

Er zijn er steeds meer van. Kinderen die thuis zijn op momenten dat zij ergens op een school zouden moeten zijn, niet een dagje, maar structureel. Wat dat betekent hoef ik u niet uit te leggen. Natuurlijk lopen zij educatie mis maar vooral ook sociaal is het voor hun ontwikkeling een ongewenste situatie, met mogelijk grote gevolgen op latere leeftijd.
De aanpak ervan is niet eenvoudig en vraagt veel expertise. Expertise die dit instituut bewezen in huis heeft en ook dagelijks in de praktijk brengt. Expertise die hen er ook toe bracht een extra initiatief te ontwikkelen een aantal van deze kinderen naar de school toe te halen .
Geld daarvoor moest merkwaardigerwijs uit een fundraisingavond gehaald worden. Begrijp mij goed schitterend dat dit lukte en hulde voor de inspanning en de gulle gevers. Maar merkwaardig omdat het ons allen zou moeten aangaan een structurelere aanpak van dit probleem te bewerkstelligen.
Maupertuus is druk doende om iets te willen betekenen in die aanpak. De juiste sleutel vinden om dit met de geeigende partijen te doen is nog niet zo eenvoudig, vooral ook omdat je veel sleutels nodig hebt om de vele deuren in ons ,met de beste bedoelingen opgezette stelsel, te openen.
Dat weerhoudt de energieke verantwoordelijken van Maupertuus er echter niet van met ongebroken energie te zoeken naar oplossingen voor al deze kinderen in ons land. Met de energie en kennis hier aanwezig, de niet aflaatbare toewijding daarbij opgeteld, zoekt men door naar de sleutel om op het instituut zelf, en natuurlijk ook daarbuiten ,deze kinderen weer in het schoolritme te krijgen , onontbeerlijk voor de ontwikkeling van ieder kind!
Zij weten zich daarbij gesteund door een netwerk van enthousiastelingen die hun schouders willen zetten onder dit probleem. Zelf ben ik er daar 1 van, en help graag mee om de toekomst van de thuiszitters weer van perspectief te voorzien!!

Tom van ’t Hek, ondersteuner Thuiszittersproject Mauperthuis.

Samen aan tafel
Samen aan tafel zitten en elkaar werkelijk in de ogen kijken. Is dat nou zo moeilijk? Aanschuiven, koffie erbij, en gewoon ergens beginnen. ‘Het regent alweer’ – aan de ontbijttafel. ‘Duurt lang tot de verzorging komt’ – bij broer aan de koffietafel. ‘Trump is gek!’ – met collega aan de lunchtafel. Oké, de gesprekken zijn niet altijd zo verlicht, harmonieus of interessant als in je gedroomde leven. Maar je zit samen en je maakt contact, zelfs als het uitdraait op discussie of stilzwijgen. We zitten eigenlijk de hele dag door met jan en allemaal aan tafel. Waarom is het dan soms zo moeilijk om de juiste mensen aan tafel te krijgen en constructief met elkaar te praten?Angst
In gesprekken over onderwijs, zorg, begeleiding of vergunningen staat veel op het spel. Dan spelen angsten op. En ego’s, en goede bedoelingen die slecht aankomen, of gevoelens van afhankelijkheid of schaamte. Dan ontstaan verwijten en ergernissen. Nou ja, je kent de scenario’s. Je hebt toch al zo vaak aangegeven dat het zo echt niet werkt? Je hebt al zoveel vragen gesteld en beantwoord? Om moedeloos van te worden. ‘Zijn zij nou zo dom of ben ik nou zo slim?!’ stoomt uit vele oren. Wezenlijk contact is dan niet meer mogelijk.

Empathie
Maar hoe ontstaat ruimte voor tegemoetkoming? Wie toont werkelijk verantwoordelijkheidsgevoel, belangstelling, empathie, inlevingsvermogen, wilskracht en vertrouwen? Hoe kom je in een situatie waarin je samen werkelijk iets voor elkaar krijgt? Het ís mogelijk.

In het tijdschrift Lotje&co laten ouders en professionals zien hoe ze vasthoudend en netjes toch doordrammen. Het verhoogt hun invloed. Zoals aanjager van het thuiszitterspact Marc Dullaert zegt: ‘Er is altijd één kartrekker. Iemand die voor het kind door het vuur gaat’. Heeft het zin wat Dullaert doet om thuiszitters naar school te krijgen? Gemeenteraadslid Hans Waaldijk zat met hem aan tafel, samen met onder meer schooldirecteuren, Maupertuus en het samenwerkingsverband. Wat was de invloed van Dullaert? ‘Er ontstond grotere urgentie.’ Lees het hele interview met Hans Waaldijk.


Maartje de Gruyter is hoofdredacteur van Lotje&co.
Denktank passend onderwijs
Begin dit schooljaar is een bevlogen groep mensen gestart met een denktank om denkkracht en ervaring bijeen te brengen om te kijken hoe er een goede invulling gegeven kan worden aan passend onderwijs en maatwerk binnen het onderwijs. Uitgangspunt is het kind centraal, alle schotten van regelgeving even vergeten en vrij en open antwoorden te zoeken op de vraag: “als we uitgaan van het kind, wat moet er dan gebeuren?”. De groep bestaat uit een twee directeuren van VO samenwerkingsverbanden passend onderwijs, twee leerplichtambtenaren, een onderwijsconsulent, een oud onderwijsinspecteur, een directeur van speciaal onderwijsscholen, een directeur van een particuliere school voor speciaal onderwijs en twee ouders. Omdat voorkomen beter is dan genezen is het uitgangspunt dat je vanaf de allereerste signalen al alert moet zijn en oplossingen en mogelijkheden moet vinden om kinderen te ondersteunen. Er zijn drie werkgroepen aan de slag geweest. Eén voor de allereerste signalen die zich voordoen, één voor het kind waarbij zich al grotere problemen voordoen; daar waar een kind bijvoorbeeld steeds vaker in een time out lokaal zit en de eerste tekenen van vastlopen te zien zijn en een werkgroep die zich heeft gebogen over die kinderen die bijna uitvallen of uitgevallen zijn en thuis zitten. Uit deze werkgroepen zijn aanbevelingen en handvatten gekomen. Geen vastomlijnde aanpak, maar suggesties, denkrichtingen en oplossingen. Met deze uitkomsten gaan de beide betrokken samenwerkingsverbanden aan de slag om met scholen een pilot te starten en door ervaring uit te vinden wat het beste werkt binnen hun school om meer en sneller maatwerk te leveren voor deze kinderen, zodat ze snel de ondersteuning krijgen die ze nodig hebben.
Gekozen is voor dichtbij ervaring opdoen, niet alleen praten, maar ook doen, nieuwe verbanden en samenwerking organiseren, out of the box denken, kennis delen , maar vooral los van belangen, regels, structuren denken vanuit het kind.
De denktank is er erg blij mee dat Maupertuus deelneemt aan de denktank en alle kennis en ervaring die ze in al die jaren opgedaan hebben willen delen met ons en andere scholen om ervoor te zorgen dat er geen kind meer thuis hoeft te zitten en al in een vroeg stadium ondersteund wordt.Marielle Broekman (initiatiefneemster van de denktank)

Wat gebeurt er nog meer rond het project Mauperthuis:

  • Op 20 december 2016 is er een overleg geweest, georganiseerd door Ouders&Onderwijs, met het samenwerkingsverband, de gemeente, Maupertuus en Marc Dullaert. Het doel was om te bespreken of samenwerking mogelijk was tussen de verschillende partijen, om zo de thuiszittende kinderen in deze regio een breder aanbod te kunnen aanbieden. Helaas was het een moeizaam gesprek en is een betere samenwerking nog niet mogelijk.
  • De gemeente heeft naar aanleiding van dit overleg een motie ingediend, waarin het samenwerkingsverband wordt gevraagd of er in deze regio wel een dekkend aanbod is voor alle kinderen. Op 9 februari was Maupertuus aanwezig in de raadszaal om te vertellen over het project “Mauperthuis” en eventuele vragen te beantwoorden. De motie is hierna aangenomen.
  • Maupertuus is onderdeel van de Denktank. Lees meer.
  • De afgelopen periode zijn er meerdere bijeenkomsten geweest met een groep bevlogen en betrokken mensen. We hebben met elkaar gebrainstormd over visie, toekomstplannen en financiële mogelijkheden.
  • Al eerder vermeld: Maupertuus en Bijzondere Zorg Midden-Nederland gaan samenwerken. Naast de gezinsbegeleiding zijn we nu ook een pilot gestart met een jobcoach, waarbij een leerling en diens ouders worden ondersteund in het werktraject na Maupertuus.
  • Maupertuus heeft middels fondsen/stichtingen en particulieren voldoende geld ingezameld waardoor het mogelijk is om ook volgend schooljaar, naast de vijf leerlingen van afgelopen jaar, plek te bieden aan twee tot drie nieuwe thuiszitters.
  • Persbericht mei 2017